Днямі залатымі, Полем і барамі, Едзем па Радзіме, Едзем мы з сябрамі. Неба — быццам звоніць, Падпяваюць долы, Хораша сягоння, Хораша, вясёла! Па душы гаворым, Новага багата, Родныя мы ў горы, Родныя мы ў свята. Бо сваю мы хату Разам будавалі I чужынца-ката Разам праганялі. Люба нам сустрэцца Зноў сябрынай цеснай, Сэрцы б’юцца ў сэрцы — Выкрасаюць песню. Радасць я збіраю I складаю ў вершы. Віцебск нас вітае Па дарозе першым. Мы пра горад мужны Многа знаем, чулі, Мы ў абдымках дужых Тваіх плошчаў, вуліц. Рады, давялося Чуць тваю нам ласку, Выпіць чарку просіш Нас па-партызанску. П’ем мы і жадаем Вам здабыткаў многа... Далей запрашае Нас усіх дарога. Едзем. Зноў спяшаем Уздоўж ракі блакітнай — Полацак вітаем, Горад старажытны. Слава цябе знала, Быў ты і гаротны, Ды пражыў нямала — Тысячу і сотню. Але, што за дзіва, Зноў ты ў пабудовах. Полацак шчаслівы — Горад самы новы. Дружнаю паходкай Крочыш ты, як цуда — Горад сямігодкі, Горад нафтабуда. Ля Сафіі ўзняўся, Што юнак-хлапчына. Слаўся, горад, слаўся I расці няспынна! Пад паддзвінскім небам Добра мне з сябрамі, Ды далей нам трэба, Зноў шляхі прад намі. На зялёным лісці Ранішнія росы, Гэты шлях калісьці Перамераў босым. Шлях, што позна ўспомніў, На мяне не злуйся, Паглядзі, з кім сёння Да цябе вярнуўся. Дужыя па росту, Добрыя душою. Мы жывём, ну проста Што адной сям’ёю. У кутку прыгожым Стрэчу нам рыхтуюць, Па шляху бярозы Ветліва жартуюць. Сосны ды рабіны Цешаць наша вока, Вось мы і ў мясціне, Што завуць Глыбокім. Назвішча такое, Разумей як хочаш — Па душы людское, Па вачах дзявочых. Ці па тым, як збожжам Сеўні напаўняюць, Ці як кубкі, можа, Госцям наліваюць? Будзем заўтра марыць, Каб да вас вярнуцца, Ды заве нас Нарач, — Весці к нам нясуцца. Вось яно.